Chciałabym leżeć na trawie i patrzeć na niebo. Chmury przybierałyby formy wedle mojego pragnienia i rozpierzchały się potem na wszystkie wiatry świata. Gdy nie ma czasu, nie ma doznawania. Obrazy mijane w codziennym pośpiechu, jak klatki filmu w przyspieszonym trybie, łączą się w ciąg niezauważalnych zdarzeń. Coś przepłynęło po siatkówce oka za zamglonym oknem tramwaju, po czym przepadło bezpowrotnie w przepastnych szufladach niepamięci. Ktoś prześlizgnął się pod powieką w biegu przez czarno-białe pasy. Na szczęście nie doszło do zderzenia człowieka z człowiekiem, wywołałoby to niemałe zamieszanie. Rozminąć się z drugim ciałem bezkolizyjnie to taki popularny sport nowego świata.
Chciałabym leżeć na trawie i tylko czasem wypowiedzieć słowo. Słowo jest stwórcze, pochodzi od Stwórcy – Ten drżeniem strun wykreował świat cały. Tymczasem człowiek wyspecjalizował się w iluzji. Sam opowiada i wierzy w swoje historie bez względu na to, czy są one prawdziwe. Na przykład człowiek słowem potępił swój własny ślad węglowy i, choć istniał on od zarania dziejów, przed nazwaniem nikomu nigdy nie szkodził. Teraz ten termin wymaga programów, zasad oraz instytucji – kolejnych haseł w słowniku ułudy.
Co gorsza, słowa zyskały wartości liczbowe, gdy człowiek przełożył je na algorytmy. A czarne lustro sztucznego po-tworu bezlitośnie odbija oblicza ludzkości. W krzywym zwierciadle, całkiem bez emocji, odtwarza kłamstwa, uwydatniając krótkie nóżki; cenzurę, która ma długie ręce z oczami na opuszkach palców; oraz głupotę, której na górze wyrasta głowa wielkości łebka od szpilki.
Chciałabym leżeć na trawie i trzymać cię za rękę, żebyś na pewno mi się nie zgubił w tej zmyślonej bajce o obywatelach, nieuniknionych wojnach i wolnych wyborach. Bo kiedy chmury na niebie przybierają wymarzone kształty, a słowa są rzadkie, gdyż świat został już stworzony, przestaję zaciskać powieki i już pamiętam, że na te ręce nałożono nam kajdany, mówiąc „popatrz, jaki piękny splot kwiatów”.
Ania
________________
Poetycko, choć pod pewnymi zastrzeżeniami. A przecież czerwiec, zieleń i wiatr unieważniają wszelkie zmartwienia choc na ten moment....niech świat się zatrzyma będziemy się martwić na jesien... Znad Baltyku A.
OdpowiedzUsuńPięknie.Teź chciała bym.B
OdpowiedzUsuń